بررسی مقایسه ای روند ترمیم دو نوع آلوگرافت استخوانی داخل غضروفی با یکدیگر و با آلوگرافت های داخل غشایی همراه با آنتی ژن زدایی دو گانه

زمینه و هدف: در مقایسه اتوگرافت و آلوگرافت استخوانی، شرایطی مثل انجام دو عمل جراحی همزمان روی یک فرد، محدود بودن اندازه پیوند، افزایش احتمال وقوع خونریزی و غیره، سبب شده است تا متخصصین به جایگزین مناسب اتوگرافت، یعنی آلوگرافت نیز بیاندیشند. در این مطالعه با توجه به اهمیت نوع استخوان انتخاب شده برای پیوند، از نظر منشاء جنینی و همین طور از نظر ساختار بافتی آن و با توجه به اهمیت فاکتورهای موثر در افزایش ضریب موفقیت پیوندهای آلوگرافت از جمله نحوه آنتی ژن زدایی، روند ترمیم انواع آلوگرافت های کورتیکوکنسلوس(corticocancellous) و کورتیکال(cortical) استخوانی از منشاً داخل غضروفی، با یکدیگر و با آلوگرافت های کورتیکوکنسلوس از منشاء داخل غشایی مقایسه شده است، همچنین کارایی روش آنتی ژن زدایی دو گانه نیز مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: در این مطالعه تجربی که بر روی خرگوش نیوزلندی صورت گرفت، 42 قطعه پیوندی شامل 30 قطعه در گروه آزمایش، به صورت 10 قطعه آلوگرافت کورتیکوکنسلوس از منشاء جمجمه(coi=corticocancellous intramembraneous)، 10 قطعه آلوگرافت از نوع کورتیکوکنسلوس از منشاء لگن(coe=corticocancellous endochondral) و 10 قطعه آلوگرافت از نوع کورتیکال از منشاء تیبیا(ce=cortical endochondral)، به استخوان تیبیا در فاصله 2 سانتی متری مفصل زانوی خرگوش پیوند زده شد، همچنین، 6 قطعه اتوگرافت در گروه شم، پس از آنتی ژن زدایی جهت بررسی اثرات روش آنتی ژن زدایی در روند ترمیم پیوند و 6 قطعه اتوگرافت نیز در گروه کنترل، بدون آنتی ژن زدایی جهت بررسی اثرات روش جراحی و شرایط اتاق عمل در روند ترمیم پیوند، با یکدیگر مقایسه گردید و روند ترمیم پیوند بافت به مدت 3 ماه پیگیری شد. بررسی روند ترمیم با استفاده از رادیوگرافی ها و براساس حضور یا عدم حضور کالوس استخوانی و مقاطع دکلسیفیه بافتی و مشاهدات میکروسکوپی صورت گرفت و نتایج به کمک نرم افزار آماری(version 11.5)spss و توسط آزمون دقیق فیشر و آزمون آنالیز نسبت شانس(odds' ratio analysis)، مورد ارزیابی واقع شد. یافته ها: میزان موفقیت در گرافت های coi، 80%، گرافت های coe، 60% و در گروه گرافت های ce، 70% بود. در گروه کنترل، سرعت اتحاد و ترمیم، بسیار سریع(8 هفته) و در گروه شم، از کندی مشخصی برخوردار بود(12 هفته). سوراخ های خالی در تیبیای گروه شم، حتی پس از 3 ماه نیز ترمیم نگردید. نتیجه گیری: تعداد موارد موفقیت آلوگرافت های coi، بیش تر از موارد coe و ce بوده است، اما آزمون های آماری(فیشر و آنالیز شانس) بیانگر آنست که این تفاوت از نظر آماری، معنی دار نیست(05/0p value>). نتایج میکروسکوپی، حاکی از آنست که آلوگرافت داخل غشایی، از سرعت و موفقیت بیش تری در روند ترمیم و اتحاد برخوردار است.